Strona:Poezye Ludwika Kondratowicza tom V-VI.djvu/373

I do sadu z młodym chodzi,
 I na pierś się garnie,
Póki swojej biednej doli
 Nie zgubiła marnie.
Ot, bywało, matka woła:
 Córko! na wieczerzę!
Ona syta ze swym lubym,
 Ani sen jej bierze.
I ta miłość jawna była
 W oczach całej wioski,
I poczęli już źli ludzie
 Puszczać złe pogłoski.
A niech sobie źli tam ludzie
 Co ich wola plotą:
Ona kocha — serce pełne,
 To i mniejsza o to!
Zabębnili, zatrąbili
 W wojskowej komendzie:
Moskal poszedł w Turecczyznę,
 Cóż z dziewczyną będzie?
A choć serce się pokryło
 Jakby kirem grubym,
Miło czasem i zaśpiewać,
 I tęsknić po lubym.
On się zaklął, zaprzysięgał
 Swojej Katarzynie,
Że powróci, jeśli w bitwie
 Kula go ominie.
On tak kocha! onby nie chciał
 Zwodzić mię w obłudzie;
A tymczasem, co ich wola,
 Niech gadają ludzie.
Katarzyna łzy ociera,
 W sercu jej swobodniej,
Choć dziewczęta na ulicy
 Coś tam stronią od niej.