Strona:Poezye Ludwika Kondratowicza tom III-IV.djvu/172

Pograniczna osłona od wroga,
 Stał zameczek drewniany,
 Lecz warowne miał ściany,
Krzepka była litewska załoga.
 
 Nieraz horda krzyżacka
 Napadała znienacka,
Lecz nie wzięła warowni ni razu;
 Bo dowodził załodze
 Litwin waleczny srodze,
Stary, jary, wykowan jak z głazu.

 Będąc wdowcem rok wtóry,
 Sam piastował trzy córy,
Trzy urocze pociechy Litwina.
 Aż trzech zięciów mieć będzie,
 Więc szczęśliwy w tym względzie,
Choć bogowie nie dali mu syna.

 — Jeden, z mieczem a w szłyku,
 Pójdzie w stronę Bałtyku,
Za rodzinne wysunie się knieje;
 Przy malborskiej gdzieś wieży
 W róg bawoli uderzy,
Że aż Niemca mdłe serce struchleje.

 Drugi, w sutej niedźwiedni,
 W kraje Rusi sąsiedniej
Na mierzynie powiedzie rębaczy, —
 I w Kijowie, na Ławrze
 Z kniaziem miru nie zawrze,
Aż ośminę czerwońców zahaczy.

 Trzeci, cały w żelezie,
 Miecz i ogień powiezie
Aż pod Kraków, na dar dla sąsiada;
 Przy Eloryańskiej gdzieś bramie
 Chrobry oszczep załamie,
Na Wawelu z Lachami pogada.