Strona:Poezye Cypriana Norwida.pdf/210

 «Chrześcianin Gwido mówił — to i tyle» —
 Tu zmilkł i blade lica zarumienił. —

 «Cóż oni mówią?» — Jazon rzekł powoli,
 Bez pytajnego akcentu, ni soli:
 «Cóż?» — odrzekł Barchob, jak echo gasnące —
 I była chwila ciszy, która boli
 Jak głośne kłamstwo, lub prawdy ginące
 W czasie, gdy wszystko mają, oprócz woli —

 «Mówił — gość rzecze po niejakiej chwili —
 Że Bogi więcej od Cesarza czczone,
 Jako: Apollin i Bach, ludźmi byli —
 Że są prawdziwe rzeczy i zmyślone —»

 Kiedy to zdawał gość głosem nierównym,
 Mistrz Jazon, głowę uchyliwszy w stronę,
 Słuchał, lecz widno sens mu nie był głównym
 Przedmiotem treści, tak wypowiedzianej —
 Lecz słuchał, jakby kto? mówi sens znany.

 I znów fontanny tylko łzy perlone
 Brzękły — czy Barchob cofnął się do ściany.

 — «Że są prawdziwe rzeczy i zmyślone
 Jest fałsz — i prawda.» Jazon zimno doda —
 Patrząc, jak kropli się w fontannę woda:
 «Zkąd rodem jesteś?»

 — «Z górnego Epiru.»
 «Szkoły?» —

 «Różnego zażywałem steru
 I oto pismo mam Arthemidora.» —

 Wziął je, i patrząc do okoła sali,
 Wyciągnął rękę ku bazie Castora
 Z Polluksem — rzucił — i pojrzał ażali