Strona:Poezye Cypriana Norwida.pdf/206

 Jeden więc płochy żart myśli niewieściej,
 Niedosłyszenie jedno i nazwisko
 Męża — co świeżo oddan jest boleści,
 Zrobiły zamęt, który stał już blizko
 Sprzeczki; albowiem pomięszał powagi,
 O ile prawdy nie znosiły nagiej. —

 Mistrz Arthemidor czuł się może nieco
 Wypartym z blasków, co jak Febu świecą,
 Czyniąc go zawsze stojącym wspaniale.
 Utwierdzonego na słonecznym wozie,
 W nieodpoczliwej swej apoteozie.

 Zofia też, którą, jak Safo, na skale
 Gmin przywykł mniemać wiszącą u liry
 Dłońmi, a rąbkiem ledwo szaty nikłej
 W nieodgarnięte zaplątaną żwiry —
 Czuła się w roli swej zachwianą zwykłej.

 Barchob pojmować nie mógł, że wypadek
 Może mieć miejsce — a jego towarzysz
 Stał, jako powód sprawy i jak świadek —
 Co jeźli dobrze, jak zaszło tu, zważysz,
 I zwiększysz w postać takiego ogromu
 Jak Rzym. Odpomnisz niejasne powieści
 O Chrześcianach, iż są plagą domu,
 Który ich ciche osoby pomieści;
 Tudzież o znaku linji dwóch przeciętych,
 Co tych przeklętych strzerze czy tych świętych —
 O cieniach zmarłych i nazwisk ich sile
 Takiej, że wzmianka sama zrobi tyle —
 Tyle niesmaku i roz-spółecznienia,
 Dla jednej nazwy — mniej — dla nazwy cienia!
 — — — — — — — — — — — — — — — —
 Tak się i stało — przy onem spotkaniu,
 Gdzie wyraz: «quidam» ład pomięszał cały,
 Aż po stopniowem myłki sprostowaniu,
 Postacie w formy dawne powracały.