Strona:Poezye Cypriana Norwida.pdf/125

A on, że wcale! — i nie ma sposobu
Zgadnąć —

 SZOŁOM.
Sprzeczacie się nie wiedzieć czego!
Rozstrzygnąć można tę rzecz — i niezwłocznie —
(Rozstawia pytających w półkole — potem zbliża się do nich.)

 SZOŁOM.
Wiele tarcz było złotych ?

 WSZYSCY.
— Dwie — przytem dwie dzidy!! —

 SZOŁOM, patetycznie.
Gdzie tarcz jest złotych dwie, tudzież dwie włócznie,
Tam dwóch jest książąt. Lob, gdzie włóczni parę
I tyleż tarcz jest, tam, że dwóch, daj wiarę —
 (Uchodzi krokiem mierzonym.)

 PIERWSZY.
To tak, jak palców pięć i pięć — dwa razy
U dwóch rąk, czyni dziesięć, bez urazy —
 (Oddala się gwarząc.)
 (Krakus przechodzi mimo, za nim Szołom.

 SZOŁOM.
Jeźli nie błądzę? — to dobra wiadomość —

 KRAKUS, nie poruszając kaptura.
Dobrze jest błądzić ile można najmniej —

 SZOŁOM.
Jeźli nie błądzę, to książę jegomość? —

 KRAKUS.
— Żebym choć złoty łańcuch miał przynajmniej!

 SZOŁOM.
Jeźli nie książę — to stara znajomość —
Z głosu, i z wzrostu, i z giestu! —

 KRAKUS.
— Zaiste,
Starszej człek nie ma tu gdzie wszystko zwodzi,
— Co więcej, jeźli trafem w świat przychodzi —

 SZOŁOM, na stronie.
— Któś, co opiewa prawdy wiekuiste;
Albo Szołomów ród zna od korzenia —
 (Po chwili.)