Strona:Poezye (Odyniec).djvu/405

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.
HAJDUCY.[1]

Z SERBSKIEGO.




W dzikiéj jaskini Mladin się ukrywa,
A przy nim żona jego urodziwa,
I dwaj synowie w bojach doświadczeni,
Leżą, do ostrych tuląc się kamieni.

Trzy dni w jaskini, trzy dni nic nie jedli,
Pandury[2] wyjścia dokoła obsiedli.
Sto karabinów wnet ku nim wyceli,
Niechby skroń tylko od ziemi podjęli.

Język w ich ustach na węgiel zgorzały.
Jest trochę wody w rozpadlinie skały,
Ale ją matce podając kroplami,
Wilgotną ziemię ssali tylko sami.

Jednak nie jęczą, nie śmią ubolewać,
Wszyscy się boją Mladina rozgniewać.

  1. Hajducy, zbójcy publiczni.
  2. Pandury, milicya, szczególnie do ścigania Hajduków używana.