Strona:Poezje (Władysław Bełza).djvu/259

WIELKOPOLANOM NA POŻEGNANIE.^[1]

Bywaj mi zdrowa ziemio Piastowa,
 Kruszwicka żegnaj mi wieży!
Bywaj mi zdrowe, gniazdo wiekowe
 Orłów i orlich szermierzy!

Jeszcze mi dzwoni plusk Gopła toni,
 Lecz smętniej jakoś, boleśniej —
I jeszcze słyszę, w wieczorną ciszę,
 Jęk Miłosławia i Wrześni.

Nad skronie moje, pszczół złotych roje,
 Rwie z piastowego się ula;
Zdala przyświeca — Opalenica^[2]
 Kolebka mędrca i króla.

Żegnaj mi dębie, coś swe gołębie
 Na dół pochylił już skronie.
O słyszę jeszcze, te „Rytmy” wieszcze,
 Zaklęte w twojej koronie!^[3]

Ołtarzu stary, cichej ofiary,
 Ziemico poświęceń i cnoty!
Ty na wy łomie^[4], ojczyzny promie!
 Żegnaj mi skarbcu szczodroty.

1. Wiersz pisany w chwili wydalenia autora przez władze pruskie z Wielkopolski.
2. Gniazdo rodzinne Leszczyńskich.
3. Mowa tu o dębie Kaspra Miaskowskigo poety z XVI wieku, rodem ze Smgorzewa w W. Ks. Poznańskiem.
4.  Błąd w druku; powinno być – wyłomie.