Ta strona została uwierzytelniona.
Jak odgłos surmy! Gdy się zima zbliża,
Czy nie podąża za nią wiosna chyża?!...
ALASTOR CZYLI DUCH SAMOTNOŚCI[1] .
PRZEDMOWA.
Nondum amabam et amare amabam, quaerebam, quid amarem amans amare.
(Confess. Sti Augustini).
Poemat, zatytułowany «Alastorem», można uważać za allegoryczny obraz jednego z najbardziej interesujących stanów duszy ludzkiej. Przedstawia on młodzieńca o niezepsutych uczuciach, o duchu awanturniczym, którego wyobraźnia, podniecana i oczyszczana ścisłym stosunkiem z wszelką doskonałością i wzniosłością, prowadzi ku zgłębianiu wszechświata. Pełnymi hausty pije on ze źródeł wiedzy, a jednak pragnienie jego nieugaszone. Majestat i urok świata zewnętrznego głębokie ryje piętno w jego myślach, modyfikacyom ich niewyczerpaną nadając rozmaitość. Dopóki żądza jego zwraca się ku przedmiotom tak nieskończonym i bezmiernym,
- ↑ Słynny poemat ten, obfitujący w przedziwne opisy przyrody, pojawił się, w moim przekładzie, po raz pierwszy przed laty dwudziestoma w «Kraju» petersburskim. Obecnie, przystąpiwszy do zbiorowego wydania swych tłómaczeń poetów angielskich, zająłem się nim ponownie i — z pierwotnej pracy zaledwie kilka drobnych pozostawiłem strzępków. Przekład niniejszy może być uważany za zupełnie nowy. J. K.
