Strona:Poeci angielscy (Wybór poezyi).djvu/145

W miejscu weselny stanął gość I niby dziecię zważa.	skiego, zmuszony jest słuchać jego opowieści.
Weselny gość na głazie siadł I musi bez odwłoki Słuchać, co mówi stary człek Żeglarz płomieniooki:
«Okrętu przód pruł bezmiar wód, Niemasz jak na głębinie! Znikł kościół już, szczyt góry znikł, Latarnia morska ginie.
Po lewej hen! z odmętu fal Wznosi się słonko boże I pnie się, pnie i blaski swe Z prawej zatapia w morze.	Stary żeglarz opowiada, jak, dobry mając wiatr i toń sprzyjającą, okręt płynie ku południowi, aż dosięga równika.
I pnie się, pnie, w południa czas Nad masztem lśniąc najświetniej» — Ma starca dość weselny gość: Usłyszał granie fletni.	Weselny gość słyszy muzykę weselną, atoli żeglarz opowiada mu dalej.
Jak róży kwiat, w świąteczny dom Oblubienica wchodzi, Wesoło przed nią głowy swe Chylą grajkowie młodzi!
Ma już go dość weselny gość, Lecz musi bez odwłoki Słuchać, co mówi stary człek, Żeglarz płomieniooki: