Strona:Pod lipą.djvu/007

nie może wejść do świątyni i nie może ludu z niej wytrącić...
 Na miejsce „zbrodni” przyjechał już gubernator, przybyła sotnia kozaków i 2 roty piechoty.
 Modły nie ustają, dzień i noc kościół pełny... pieśń brzmi...
 Ostatnia pieśń ludu, broniącego swej wiary...
 A kiedy o północy gubernator każe kozakom z nahajkami wchodzić do kościoła i przemocą „buntowników” wypędzać — w tej chwili lud poczyna śpiewać „Anioł pasterzom mówił”.
 Ozwał się cichy dzwonek. Pasterka się rozpoczęła...
 Z złotych gwiazd nieba spływa radości pieśń potężna i jasna. Z krańca w kraniec ziemi, kędy krzyż Chrystusa znany i godło wiary nie zatarte, wszędy radość rozlewa się, błoga nadzieja ducha ożywia. „Anioł pasterzom mówił”.
 A tu jakże w tę świętą noc zbawienia ludu pieśń ta dzwoni dzisiaj?...
 Ostatnia pieśń...
 Kapłan obraca się do ludu i głosem łzami tłumionym śpiewa: „Gloria in exelsis Deo”...
 Lud przypada twarzą do posadzki, która od łez mokra, zda się płacze także...
 A organów tony są już tylko szeptem cichym, — bo umiejący grać na nich wpół żywy, ledwie palcami poruszać może...
 Skończyła się Pasterka.
 Z kościoła nikt nie wychodzi...
 Pieśni już niema, jest tylko jedno, wielkie stra-