Strona:Pisma VI (Aleksander Świętochowski).djvu/108

 Tadeusz. U mojej narzeczonej.
 Andrzej. U mojej poddanki.
 Tadeusz. Moje prawo świętsze.
 Andrzej. Moje dawniejsze.
 Tadeusz. Pan wiesz, że ja ją kocham.
 Andrzej. To mnie mało obchodzi i do niczego więcej nie obowiązuje, tylko do strzeżenia mej własności.
 Tadeusz. Pan mi ją oddać musisz!
 Andrzej. Wtedy, jak będę musiał oddać panu moją sakiewkę, jeśli się w niej przypadkiem zakochasz.
 Tadeusz. Człowiekiem pan jesteś, czy...!
 Andrzej. Dziedzicem tej wsi.
 Tadeusz. W takim razie pozywam pana do sądu naszych szabel.
 Andrzej. Dobrze. Ale naprzód oddal się pan i daj mi znać przez swoich świadków, że cię za progiem nie opuściła odwaga do stawienia się w tym sądzie.
 Tadeusz (dobywając szabli). Podły tchórzu, broń do ręki, bo ci obelgę płazem odbiję i sińcem naznaczę!
 Andrzej. Onufry! Parobków — związać tego chłystka! (Onufry wybiega).
 Tadeusz. Jeśli tu wejdą, łeb za łbem się potoczy, a twój najpierwszy.
 Kazimiera (przyskoczywszy do Andrzeja z nożem). Nie każ im tu wchodzić, bo ten nóż ostry, a moja ręka pewna, dla ciotki twojej niejeden koszyk z drutu uplotła (słychać kroki za sceną).