Strona:Pisma VII (Aleksander Świętochowski).djvu/038

płomień pożerał i dym dusił. Znajdowaliśmy ich potem martwych w rozwidleniach gałęzi, ale nie można było żadnego nawet skosztować, bo strasznie cuchnęli.
 — A co zrobiliście z jeńcami?
 — Pozdychali wszyscy, zapomnieliśmy ich żywić; zresztą nie było czem.
 — Słyszycie ryk?
 — Lwy zapraszają się do naszej kolacyi.
 — Może w nich siedzą duchy, które nam zaszkodzą, jeśli im nic nie damy...
 — E, bajdy!
 — Wcale nie. Najstarsi ludzie zapewniają, że dusze zabitych nieprzyjaciół włażą natychmiast w dzikie zwierzęta i przychodzą w nocy do obozowiska dla dokuczania zwycięzcom.
 — Czyś ty albo ktokolwiek z was widział ducha?
 — Widziałem na własne oczy dwa otwory w skale, przez które one dostają się do drugiego świata: mniejszym przechodzą dusze zwyczajnych ludzi, a większym — dusze wodzów.
 — Kiedy podobno wszystkie zbierają się na wysokich górach i odrazu wskakują do nieba.
 — Nie wskakują, ale zajeżdża po nie chmura turkocząca grzmotem i zabiera je ze szczytów.
 — Ale gdzie tam! Wchodzą po tęczy, która dla tego wygina się na niebie i opiera na ziemi.
 — I to nieprawda.