Strona:Pisma VII (Aleksander Świętochowski).djvu/028

 Ukor. Co rzekłeś? Ręka moja chce mi odebrać łup, który ujęła? Przecież wy wszyscy jesteście członkami moimi, a ty — moją ręką.
 Alrun. Przywiodłem ją dla siebie. Ty dogoń Orlę, którą wybrałeś. Ładniejsza.
 Ukor. Milcz, bo cię odłamię sobie, jak paznokieć! Usiądź tu dziewczyno i zakryj twarz, ażeby oprócz mnie nikt jej odtąd nie widział. Jak cię zwali?
 Dziewczyna. Jak się komu podobało: Sójką, Myszą, Pchłą...
 Ukor. To znaczy, że jesteś krzykliwa, szkodna i przyczepna.
 Dziewczyna. Potrafię być miła.
 Alrun. Wstań i chodź ze mną!
 Zmik. Alrunie, ustąp wodzowi. W nim bogowie osadzili największą siłę, więc trzeba mu oddać najlepszą zdobycz. (Odciągnął Alruna na stronę). Przecież on jej nie zje i tobie całą zostawi. Zresztą o co się pienisz? O marną dziewkę, których masz stado? Jesteś tak głupi, jak gdybyś nie był najwaleczniejszym w gromadzie. Chcąc coś zrobić, nie trzeba zaczynać od końca. Zostań wodzem, a będziesz tak przemawiał do niego, jak on do ciebie.
 Alrun. Dawno mi się to należy. Czy mało jeszcze ludzi zabiłem i krwi przelałem? Mógłbym go w niej wykąpać.
 Zmik. Wykąp go w jego własnej.
 Alrun. Tego doczeka, że go kopnę i roztrącę, jak