oryginalne. Jest ich dziewięć. Najlepsza z nich trzecia »O wielmożności Bożej», pisana w takiej formie jak Flis Klonowicza. Odznacza się pięknem, a nawet wzniosłem obrazowaniem, co się Sępowi nader rzadko zdarza. Przytaczamy zwrotkę IV i V pieśni, na które także Maciejowski zwraca uwagę,
Opiewając Dawida, poeta mówi:
»Do Pana śpiewa, który niebo sprawił,
Dał światła gwiazdom i jedne zabawił
Na miejcu, drugie jego wdało chcenie
W rządne błądzenie.
Ogniem wiatr przykrył, dzierżą ziemię wody,
Różnym naturom kazał użyć zgody,
Temiż zwierz, ptaki, ryby, drzewa z zioły
Trzyma żywioły.
W pieśni IV «O cnocie szlacheckiej», zwrotka pierwsza wyjęta z Horacyusza 4 IV 71. Pieśń ta jest wezwaniem do szlachty, aby zacne swe urodzenie, uzacniała jeszcze nauką i cnotami. Autor z wielką trzeźwością powiada, że nie szlachectwo, ale szlachetność czyni człowieka prawdziwym szlachcicem. Urodzenie według autora, daje tylko sposobność łatwiejszego odznaczenia się, otwierając podwoje zawodu publicznego. Sens moralny tej pieśni zawiera się w przedostatniej zwrotce, która w interesie tego utworu
