Strona:Pisma Henryka Sienkiewicza (1883) t. 5.pdf/14

 — Przeszedłem piechotą pleny.
 (Plenami nazywają niezmierne stepy między New-Yorkiem a Kalifornią).
 — All right! Czy jesteście obeznani ze służbą morską?
 — Trzy lata służyłem na wielorybniku.
 — Próbowaliście różnych zawodów?
 — Nie zaznałem tylko spokojności.
 — Dlaczego?
 Stary człowiek ruszył ramionami.
 — Taki los...
 — Wszelako na latarnika wydajecie mi się za starzy?
 — Sir! — ozwał się nagle kandydat wzruszonym głosem. Jestem bardzo znużony i skołatany. Dużo, widzicie, przeszedłem. Miejsce to jest jedno z takich, jakie najgoręcéj pragnąłem otrzymać. Jestem stary, potrzebuję spokoju! Potrzebuję sobie powiedzieć: tu już będziesz siedział, to jest twój port. Ach, Sir! to od was tylko zależy. Drugi raz się może taka posada nie zdarzy. Co za szczęście, że byłem w Panamie... Błagam was... Jak mi Bóg miły, jestem jak statek, który jeśli nie wejdzie do portu, to zatonie... Jeśli chcecie uszczęśliwić człowieka starego... Przysięgam że jestem uczciwy, ale... dość mam już tułactwa...
 Niebieskie oczy starca wyrażały tak gorącą prośbę, że Folcombridge, który miał dobre, proste serce, czuł się wzruszony.
 — Well! — rzekł. Przyjmuję was. Jesteście latarnikiem.