Strona:Pisma Henryka Sienkiewicza (1883) t. 5.pdf/13

nierza. Włosy miał zupełnie białe, płeć spaloną jak u kreolów, ale sądząc z niebieskich oczu, nie należał do ludzi Południa. Twarz jego była przygnębiona i smutna, ale uczciwa. Na piérwszy rzut oka podobał się Folcombridge’owi. Pozostało go tylko wyegzaminować, w skutek czego wywiązała się następująca rozmowa:
 — Zkąd jesteście?
 — Jestem Polak.
 — Coście robili dotąd?
 — Tułałem się.
 — Latarnik powinien lubić siedzieć na miejscu.
 — Potrzebuję odpoczynku.
 — Czy służyliście kiedy? Czy macie świadectwa uczciwéj służby rządowéj?
 Stary człowiek wyciągnął z zanadrza spłowiały jedwabny szmat, podobny do strzępu staréj chorągwi. Rozwinął go i rzekł:
 — Oto są świadectwa. Ten krzyż dostałem w roku trzydziestym. Ten drugi jest hiszpański z wojny karlistowskiéj; ten trzeci to legia francuzka; czwarty otrzymałem na Węgrzech. Potém biłem się w Stanach przeciw południowcom, ale tam nie dają krzyżów — więc oto papier.
 Folcombridge wziął papier i zaczął czytać.
 — Hm! Skawiński! To jest wasze nazwisko?... Hm! Dwie chorągwie zdobyte własnoręcznie w ataku na bagnety... Byliście walecznym żołnierzem!
 — Potrafię być i sumiennym latarnikiem.
 — Trzeba tam codzień wchodzić po kilka razy na wieżę. Czy nogi macie zdrowe?