Strona:Piosnki i satyry (Bartels).djvu/120

 «Gdyż nam dowiedli co żywo,
 «Że opium rzeczą szkodliwą,
 «A ta ich miłość bliźniego
 «Gorsza od opium samego» —
— «Brawo! teraz Mandarynie
«Spraw tak zwanych zagranicznych,
«Opisz nam bieg spraw publicznych
«W tej Europie, co to słynie
 «Z swej wysokiej dyplomacyi
 «I powiedz, czy nie mam racyi,
 «Porównywając ich z nami
 «Nazywać ich Chińczykami? —
— «Masz Monarcho, o masz panie
«Racyą zawsze, większych bowiem
«Osłów, że więcej nie powiem
«Nikt wymyślić nie jest w stanie,
 «Od lat wielu jak ich śledzę,
 «Rozum, rozsądek i wiedzę,
 «Ich filozofię, ich dzieje
 «I polityki koleje —
«Mogłem tylko to wybadać
«Że w naturze niema całéj,
«Zwierząt, coby tak umiały
«Zręcznie wzajemnie się zjadać.
 «Od czasu jak do nas wpadli
 «I pałac letni okradli,
 «W imię swej chrześciańskiej cnoty
 «Ciągłe z sobą darli koty;
«I aż po dzisiejsze czasy,
«Szarpały się na przemiany
«Wszystkie ludy, wszystkie stany
«Wszystkie wyznania i klasy.
 «Stronnictw w każdym kraju trzysta,
 «Gdzie nie spojrzeć komunista,
 «Retrograd, lub demokrata,
 «Gdzie nie tknąć arystokrata.
«Bawiąc się coraz zabawniej
«Skutkiem tej cnoty wyników,
«Lutry zjedli katolików,
«Lutrów jedzą prawosławni.