A miał batożek z gerlandy motyli,
A miał fujarkę z rajskiéj gdzieś krzewiny,
A z nim niewinne gwarzyły dzieciny
Niewiedząc, ze tu z aniołkiem mówili. —
Jeden zaś w chacie uczył małe dzieci
Na cudnéj księdze i czytać i śpiewać;[1]
Inny po chorych, znów, zwiastując leci
Co się ubogim, u boga spodziewać!...
Nadeszło lato, skwarnemi upały
Znowu aniołów orszak jak żniwiarzy
Zleciał na zagon — z srebrnémi sierpami,
I zżął po rosie, snopy za snopami
Zboże piękniejsze, niż się gazdom marzy!
I łan użęli, ustawili snopy
Jak ciężkie lata lirniczéj zasługi,
Zebrali — i już szykują je w kopy
Az złotą stértą zajaśniał łan długi — —
I tak złożywszy już plon, ulecieli
Do Pana Boga na jasne obrzynki,
A lirnik sypiał na leśnéj pościeli,
Głowę ku gwiazdom, kładł w niezapominki. —[2]
I tak mu anioł z dzieciństwa znajomy
Wiódł wszelkie sprawy i czuwał nad domem;
Za niego z okna jałmużnę ze sromem
Dawał ubogim — choć był niewidomy — —
A żaden gazda tego urodzaju
Niemiał, choć bywał pierwszym gospodarzem; [3]
- ↑
Agaton Giller „O Władysławie hr. Tarnowskim” w: „Ruch Literacki”, 1878, str. 363: „Wynajął następnie nauczyciela i zachęciwszy wlościan do posyłania dzieci do szkoły, kupował im książki, zeszyty, […]”
- ↑ Agaton Giller „O Władysławie hr. Tarnowskim” w: „Ruch Literacki”, 1878, str. 363:„Podróże umiał bardzo tanio odbywać. Jeździł trzecią klasą, w miastach nie stawał po pierwszych hotelach, lecz w najtańszych.”
- ↑ Agaton Giller „O Władysławie hr. Tarnowskim” w: „Ruch Literacki”, 1878, str. 363: „Majątkowo stał lepiej od swoich sąsiadów.”
