ją za puls, wysławiając wielce moje doświadczenie lekarskie. Panią de Tourvel spotkała więc podwójna przykrość: jedna, iż musiała powierzyć mi swoją rękę, druga, iż drobne kłamstewko zostało natychmiast odkryte. Jakoż ująłem jej dłoń, ściskając ją czule; równocześnie zaś drugą ręką ślizgałem się po jej ramieniu świeżem i pulchnem. Przebiegła osóbka nie odpowiedziała na to wszystko najmniejszym znakiem życia, więc rzekłem, puszczając jej rękę: „Niema nawet najlżejszego przyspieszenia.“ Czułem, iż minkę musi mieć bardzo surową, to też, za karę, nie szukałem jej spojrzeń. W chwilę potem rzekła iż pragnie wstać, więc zostawiliśmy ją samą. Obiad upłynął dość niewesoło, poczem pani de Tourvel oświadczyła, iż nie pójdzie na przechadzkę, dając mi tem samem do zrozumienia, iż nie będę miał sposobności z nią pomówić. Uczułem, iż tu jest właściwy moment na westchnienie i wzrok przepełniony boleścią; widocznie spodziewała się tego, gdyż spojrzała na mnie; była to jedyna chwila z całego dnia, w której udało mi się spotkać jej oczy. Mimo całej cnoty, i ona ma swoje małe sztuczki, tak jak każda inna. Znalazłem okazyę, aby zapytać, czy była na tyle łaskawą, by uwiadomić mnie o moim losie i byłem nieco zdziwiony, usłyszawszy odpowiedź: Owszem, odpisałam panu. Pilno mi było dobrać się do tej epistoły, ale czy to przez chytrość, czy przez niezręczność lub bojaźliwość, oddała mi ją dopiero wieczorem, w chwili rozstania. Posyłam ci, markizo ten list, również jak brulion mojego; czytaj i osądź, widzisz, z jaką skończoną obłudą ta dama twierdzi, że mnie nie kocha, gdy z pewnością rzecz się ma wręcz przeciwnie; i jeszcze gotowa się żalić, jeśli ja ją będę oszukiwał potem, gdy ona waha się oszukiwać mnie już przedtem! Tak, moja piękna przyjaciółko, najprzebieglejszy mężczyzna jeszcze nie dorówna w fałszu najbardziej szczerej kobiecie. Mimo to trzeba będzie udawać, iż wierzę tej całej gadaninie i odgrywać sceny rozpaczy, bo pani przyszła chętka bawić się w niezłomną cnotę! I jak
