też z nami dwie dziewczynki w wieku Joasi, Annetta i mała Mengetta. Wszystko to były wiejskie dzieci, tak jak Joasia. gdy dziewczynki dorosły, wyszły za prostych wieśniaków, pomimo to, po wielu latach, wszyscy patrzyli na nich z poszanowaniem, ponieważ były niegdyś przyjaciółkami Joanny d’Arc. Były to wszystko dobre dzieci, posłuszne, ale nie myślcie, że były bardzo rozwinięte, rodzice ich byli ludzie prości bez żadnej oświaty, więc i dzieci nie mogły być innemi. W szyscy we wsi byli Armaniakami-patryotami. Całą duszą nienawidziliśmy Anglików i Burgundczyków, najeźdźców i ciemiężycieli.
Domremy było wioseczką tak nędzną, jak wszystkie inne w tym czasie: wązkie ulice wiły się wśród nędznych domów, poszytych słomianemi dachami. Małe otwory w ścianach zastępowały okna. Jedynym przemysłem i zatrudnienieniem mieszkańców była hodowla owiec i bydła, które dzieci wyprowadzały na pastwisko.
Położenie wsi było prześliczne. Z jednej strony kwiecista łąka ciągnęła się aż do rzeki Moseli, z drugiej zielona pochyłość, wznosiła się stopniowo, i na jej szczycie znajdował się wielki dębowy - las gęsty, ciemny, pe-
