Strona:Pamiętnik chłopca.djvu/20

do klasy nauczyciela. Wszyscy pouciekali na swoje miejsca i przestraszeni milczeli. Nauczyciel, blady, stanął za stołem i zmienionym głosem spytał:
 — Kto to zrobił?
 Nikt nie odpowiedział. Nauczyciel po raz drugi głosem podniesionym i groźnym zawołał:
 — Kto to zrobił?
 Wówczas Garrone, zdjęty litością dla biednego Krossiego, powstał szybko i śmiało powiedział:
 — To ja.
 Nauczyciel popatrzył na niego, popatrzył na uczniów, w twarzach których znać było zdziwienie, i rzekł spokojnym głosem:
 — To nie ty.
 A po chwili dodał:
 — Winny nie będzie ukarany, niech wstanie!
 Krossi wstał i powiedział, płacząc:
 — Bili mnie i znieważali; ja, nie wiedząc już sam, co robię, cisnąłem...
 — Usiądź — rzekł nauczyciel. — Niech wstaną ci, co mu dokuczali.
 Czterech powstało ze spuszczonemi głowami.
 — Wy — rzekł nauczyciel — znieważaliście towarzysza, który nie dał wam do tego powodu, wyśmiewaliście się z nieszczęśliwego, biliście go... jesteście niedobrzy!
 To powiedziawszy, wszedł pomiędzy ławki, zbliżył się do Garrona, który siedział ze spuszczoną głową, wziął go za brodę, twarz mu podniósł, popatrzył mu w oczy przez chwilę i rzekł:
 — Ty szlachetną masz duszę!