Strona:PL Zola - Ziemia.pdf/206

i w aksamitne staniki, napróżno nosiła turniury z brudnych serwet, żaden parobek patrzeć 3na nią nie chciał! A przytem jaka zepsuta! bo takich rzeczy można dowiedzieć się więcej na pensyi w Cloyes, niż dojąc krowy w domu. Niema obawy, aby jej się kto przysłużył dzieckiem: wołała niszczyć sobie zdrowie.
 — Jakto? — zapytała Franciszka, nic nie rozumiejąc.
 Wiktor uczynił ręką ruch znaczący, dziewczyna spoważniała i odrzekła bez śladu zakłopotana:
 — Więc to dlatego zapewne ona się tak pcha na nas i gada okrutne głupstwa.
 Wiktor znów począł klepać kosę. Nieuważając na hałas, uderzając młotkiem o żelazo, mówił dalej:
 — A przytem, wiesz. Bez tego...
 — Co?
 — Ależ Berta, do licha!... „Bez-tego“ — tak ją przezwali chłopcy ze wsi, bo jej włosy wcale nie wyrosły.
 — Gdzie?
 — No, wszędzie!
 — Nie kłamałbyś lepiej!
 — Kiedy ci mówię...
 — Albożeś widział kiedy?
 — Ja nie, ale inni.
 — Jacy inni?