Strona:PL Zola - Rzym.djvu/1086

ne są najsmutniejszemi szczegółami tego dramatu... Czytając, niepodobna nie boleć...
 Ręką wskazywał na dzienniki, rozłożone na stole, wreszcie usunął je na bok, jakby nie chcąc mówić o tej podwójnej śmierci, o tej ukochanej, pięknej Benedecie, którą tak serdecznie umiłował.
 — A cóż u ciebie słychać?... Mów o sobie... proszę, mów tylko o sobie...
 — Wyjeżdżam dziś wieczorem, więc przyszedłem by uścisnąć na pożegnanie dłoń czcigodnego pana.
 — Wyjeżdżasz?... A twoja książka?...
 — Moja książka... Byłem przyjęty przez Ojca świętego, poddałem się i odwołałem moją książkę.
 Orlando wpatrzył się w niego badawczo. Przez chwilę zapanowała cisza, podczas której oczyma powiedzieli sobie wszystko, co było do powiedzenia w tej sprawie. Ani jeden, ani drugi nie uczuł już potrzeby dłuższego, szczegółowszego objaśnienia. Starzec tylko rzekł:
 — Dobrze zrobiłeś, bo książka twoja była chimerą.
 — Tak, chimerą, dzieciństwem. Sam na nią wydałem ten wyrok w imię prawdy i rozsądku.
 Bolesny uśmiech zadrgał na ustach Orlanda.
 — A więc przejrzałeś, zrozumiałeś i teraz już wiesz?...
 — Tak, wiem i nie chciałem ztąd odjechać bez powiedzenia o tem panu... przychodzę dopomnieć