Strona:PL Zola - Kartka miłości.djvu/50

z panią, oh! panią, mała Florentyną z teatru Rozmaitości.
 — Gdzie ich widziałaś! muszę się z nim podrażnić! — żywo spytała Julia.
 — Na bulwarze... Czy Malignon nie ma być dzisiaj tutaj?
 Ale nie otrzymała na to odpowiedzi. Dzieci znikły gdzieś, i matki oglądały się za niemi. Gdzie mogły się podziać? Zaczęto je wołać, aż naraz dwa cienkie głosiki odezwały się.
 Jesteśmy tutaj!
 W istocie, na środku trawnika oboje siedzieli na trawie, na wpół ukryci za krzewem trzmieliny.
 — Co tam robicie?
 — Przyjechaliśmy do oberży — zawołał Lucjan. — Odpoczywamy w naszym pokoju.
 Matki ubawione tą sceną, przypatrywały się jej chwilę. Joanna uprzejmie bawiła się z chłopczykiem. Ucinała trawę do koła siebie, dla przygotowania śniadania zapewne. Kawałek deski, którą znaleźli gdzieś pod ścianą, przedstawiał tłomok. Teraz rozmawiali. Joanna przejmowała się grą, z przekonaniem powtarzając, że są w Szwajcarji, i że mają zwiedzać gleezery, co wprawiało Lucjana w osłupienie.
 — Ah! otóż i on! — nagle zawołała Paulina.
 Pani Deberle obróciła się i spostrzegła Malignon’a, który schodził z ganku. Zaledwie dała mu czas ukłonić się i usiąść.
 — A to ślicznie! miły pan jesteś! Wszędzie rozpowiadać, że u mnie tandetne rzeczy!
 — A! tak — odpowiedział spokojnie — ten salonik... Zapewne, że to jest tandeta. Nie ma tu ani jednego przedmiotu, na któryby warto było popatrzeć.
 Julja do żywego dotknięta była.
 — Jakto, figura?
 — Ależ nie, nie, wszystko to jest pospolite... Do takich rzeczy trzeba gustu. Nie chciałaś pani powierzyć mi urządzenia...