Strona:PL Zapolska - Wodzirej T. 2.djvu/81

hradzki uciekł szybko, porzucając niezapalonego papierosa.
 Z bijącem sercem wpadł do swego mieszkania.
 Wielohradzka szyła przy lampie, zasłoniętéj zielonawym abażurem.
 Przy maszynie siedziała Tecia i pilnie zszywała jakieś kawałki jedwabiu.
 Zobaczywszy syna, Wielohradzka dała znak ręką Teci.
 — Niech Tecia przestanie... pan Tadeusz powrócił!...
 Tadeusz miał ochotę pójść do swego pokoju, położyć się czemprędzéj i zgasić świecę.
 Lecz przemógł tę chęć i zbliżył się uprzejmie do stołu.
 — Przeczytam paniom gazetę — wyrzekł, sięgając po dziennik.
 Lecz Wielohradzka zmarszczyła brwi z niechęcią.
 — Nie... proszę cię... idź do siebie... my mamy bardzo pilną robotę... musimy dziś siedziéć długo w nocy...
 Tadeusz upierał się, czując w duszy potrzebę moralną pozostania przez czas jakiś obok Teci i matki. Bał się swych myśli, wspomnienia nocnego Muszki, tych dwóch oświetlonych okien kasyna, które, jak oczy rysia, migotały przed nim w ciemności.
 Wielohradzka wyciągnęła ku Teci rękę.