Strona:PL Zapolska - Wodzirej T. 2.djvu/24

 — Czego? aktów adwokackich?
 — Nie... egzemplarzy teatralnych...
 Tadeusz ruszył ramionami.
 — Jakże mamcia chce, ażebym ja kopiował egzemplarze teatralne!.. Przecież te kopie pójdą do cenzury, do namiestnictwa. Wojsa i Pozbitowski będą je czytali. Poznają moje pismo... Bóg wie co!...
 Wielohradzka pokiwała głową.
 — Prawda!... zapomniałam...
 Tadeusz otworzył drzwi i wszedł do swojego pokoju. Prosto posunął się w stronę łóżka i rzucił się na posłanie. W ruchu tym była cała massa leniwiejących w bezustannem rozdrażnieniu nerwów, zgnębienie moralne, prowadzące do anemii fizycznéj.
 Leżał tak długo, odwrócony ku ścianie.
 Ściemniało się powoli.
 Tadeusz drzemał i z półsnu tego obudził go głos matki.
 — Tadziu!.. na herbatę!...
 Głos matki brzmiał ostrzéj niż zwykle.
 Wielohradzki zwlókł się z łóżka i rozczochrany, z oczyma zapuchłemi i nosem świecącym, wszedł do pokoju matki.
 — Jestem!... — wymówił, ziewając — a!... cóż tu tak brzydko pachnie?...
 — Ryba po żydowsku. Będziesz jadł?...
 — Naturalnie!
 Zasiadł do stołu i jeść zaczął. Unikał wspomnienia o bytności Lilientalowéj i córeczek Zimermana.