Strona:PL Zapolska - Wodzirej T. 2.djvu/133

gnął nogi, wsadził ręce w kieszenie od spodni i znudzonym, szklanym wzrokiem powitał wchodzącego Pozbitowskiego.
 — Mam do ciebie prośbę — wyrzekł „koniarz“, zbliżając się do Wielohradzkiego.
 — O co chodzi? — zapytał Tadeusz, przybierając jeszcze więcéj znudzoną postawę.
 — Zastąp mnie dzisiaj na inspekcyi.
 — Dlaczego?
 — Dlatego, że mam wielką ochotę być na tomboli w teatrze...
 Wielohradzki skrzywił się, ziewnął i, wyciągając ręce w górę, odpowiedział:
 — A ja nie mam ochoty nudzić się za ciebie w téj przeklętéj budzie...
 Pozbitowski wszakże nalegał:
 — Och! możesz mi oddać tę przysługę... Zresztą to tylko zamiana. Skoro przyjdzie twoja koléj, ja ciebie zastąpię.
 — Nie! nie mogę!
 — Ależ... dlaczego? Ty wszakże na maskaradę nie idziesz?
 — Qui sait!
 — Cóż znowu! mówiłeś, że jesteś w żałobie.
 — Żałoba moja się skończyła. Właśnie wybierałem się dzisiaj na tombolę.
 — Słowo?
 — Słowo!