Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/931

promieniła się na widok złota i która uczuła nagłą sympatyę dla przyszłej lokatorki.
 Schowała monetę z uprzejmym uśmiechem i niskim ukłonem i rzekła miodowym głosem:
 — Dziękuję panience... A! będzie tu panience bardzo wygodnie... Jest to dom najspokojniejszy w tej części miasta... Nikt się lokatorami nie zajmuje... Aby mi tylko powiedzieć nazwisko wracając wieczorem, to dosyć, i ja tam nie patrzę, czy kto wraca sam, czy z kim jeszcze... Jeżeli panienka zechce to będę jej usługiwała, za dziesięć franków miesięcznie...
 — Jak się panienka sprowadzi, to się o tem z wami rozmówi... — odpowiedziała Zirza.
 — A kiedyż się wprowadzi?
 — Jutro albo po jutrze...
 — Kontrakt będzie gotów.
 Dziewczęta zeszły z góry i wzięły dorożkę wracając na ulicę Szkoły Medycznej, gdzie Paweł i Juliusz oczekiwali na nie z niecierpliwością...
 — A więc? — zapytał Paweł Renaty.
 — A więc! mój przyjacielu, wszystko się załatwiło według życzenia, dzięki naszej kochanej Zirzie.
 Renata opowiedziała odwiedziny u kupcowej koronek i syn Paskala Lantier bardzo serdecznie uścisnął Zirzę za obie ręce.
 — To nie wszystko... — rzekła ta — najęłyśmy mieszkanie...
 — Gdzie? — zapytał Paweł ciekawie.