Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1475

 Ryszard podniósł głowę i pociągnął ręką po czole, na którem perliły się krople potu.
 — Dalej!... — rzekł stanowczo.
 — Poczem prawie pewnym krokiem postąpił ku drzwiom pokoju.
 Klucz tkwił w zamku.
 Otworzył je ostrożnie.
 Korytarze były pogrążone w głębokiej ciemności.
 Milczenia pogrążonego we śnie hotelu, najlżejszy nawet szmer, nie przerywał:
 Ryszard wyszedł na schody.
 Wszakże dywanik leżący na sto pniach, tłumił odgłos kroków.
 Pijak zataczał się zlekka.
 Z tém wszystkiem jednak, przy wysiłku, zdołał zejść na niższe piętro i nie zdradziwszy swojej obecności żadnym niewczesnym stukotem, stanął naprzeciw pokoju, zajmowanego przez Renatę.
 Podniósł latarkę do górnej futryny drzwi.
 — Numer trzeci... — szepnął przez zęby. To tu..
 I wtedy z dzikiem lecz spokojnem postanowieniem, wsunął w dziurkę zamku klucz skradziony przez Leopolda i zakręcił.
 Rygiel ustąpił.
 Drzwi powoli się uchyliły.
 Ryszard nadstawił ucha.
 Wewnątrz panowało zupełne milczenie.
 Pijak popchnął drzwi, które obracając się na zawiasach, skrzypnęły.