Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1205

 — Dosyć wysoki... z twarzą trochę czerwoną... w okrągłym kapeluszu... Odesłałam go pod „Schadzkę Marynarzy“.
 Oskar domyślił się, że chodziło o człowieka którego już widział, ale tamten zapowiadał nowe odwiedziny, a te szczególniej go zajmowały.
 — Czy nie przychodził kto inny? — rzekł znowu.
 — Kto inny?... — powtórzyła stara, której zbyt ciężka głowa kiwała się to na jedną to na drugą stronę.
 — Tak... Czy matka nie rozumiesz o co pytam?
 Pani Loos wybełkotała kilka wyrazów bez związku.
 W tej chwili ktoś zapukał do drzwi.
 Oskar uczuł, że jego serce bić przestaje.
 Stara spuściła głowę na piersi i siedziała nieruchomie.
 Spała głębokim snem opilstwa.
 Zapukano powtórnie.
 Były i robotnik taboru obtarł wierzchem ręki czoło zroszone potem, postąpił ku drzwiom i otworzył.
 Na progu stał Paweł Lantier.
 — Pan Oskar Loos? — zapytał.
 — To ten... — pomyślał belgijczyk zdjęty nagle drżeniem — to ten przychodził oglądać wagon z zawiadowcą... Poznaję go... To ten znalazł kawałek łańcuszka uczepionego u stopnia.
 Syn Paskala powtórzył:
 — Pan Oskar Loos?