Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1195

 Uwolniony więzień mówił dalej:
 — Czy pan znasz niejakiego Oskara Loos?
 — Znam.
 — Czy on jest tutaj obecnie?
 — Jest.
 — Czy byś mi go pan niepokazał?
 — I owszem... Widzisz pan tam, w rogu, stół na którym stoi wazka?
 — Donale widzę.
 — Oskar Loos jest ten, co ma na głowie czapkę wydrzaną, taką samą jak ja...
 — Dziękuję i proszę jeszcze o jedną szklankę...
 Jarrelonge wzmocnięny na duchu tą podwójną, dozą trunku, zapłacił i skierował się ku stołowi w kącie.
 Przy nim siedziało pięciu ludzi.
 Czterech z nich grało w karty.
 Do grających należał Oskar.
 Piąty spoglądał okiem ogłupiałym z opilstwa na jałowcówkę, palącą się w metalowej wazce.
 Były robotnik kolejowy cały był grą zajęty.
 Jednakże ujrzawszy, że ktoś obcy zatrzymał się w końcu stołu i przygląda mu się uważnie, podniósł głowę i zmarszczył brwi.
 — Do pana mam interes, panie Loos... — rzekł do niego Jarrelonge z najuprzejmiejszą miną.
 — Do mnie?... — rzekł Oskar zdziwiony.
 — Tak, lecz jak pan skończysz.
 Gra została przerwana.