Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1194

 Za tą salą znajdowały się gabinety, z których każdy mógł pomieścić około dziesięciu osób.
 Jarrelonge wszedł do zakładu i z początku nie wiele mógł rozróżnić przez gęsty dym, Wydobywający się z otworu mnóstwa fajek.
 Jedncześnie dziwna mięszanina języków uderzała nieprzyjemnie jego ucho.
 Mówiono jednocześnie po niemiecku, po włosku, po francuzku, po angielsku, flamandzku, po hiszpańsku i t. d., a raczej krzyczano, kłócono się, klęto temi rozmaitemi językami.
 Zwolna wzrok Jarrelonge’a mógł bez względu na dym, pochwycić kilka szczegółów obrazu skreślonego przez nas w ogólnyoh zarysach.
 Nędznik w Paryżu widział dużo jaskiń i dziur, lecz mu siał przyznać, że nic nie znał podobnie nikczemnego, podobnie śmiesznie złowrogiego.
 Do typów wiecznie świeżych i żyjących, malowanych przez Dawida Teniera i innych mistrzów flamandzkich, łączyły się fizyognomie szubieniczne i sylwetki bandytów należących do wszystkich krajów świata.
 Gospodarz zakładu palący tak jak i jego goście z długiej fajki z białej glinki, siedział za kantorem obity, poczerniałą blachą mosiężną.
 Jarrelonge zbliżył się do niego i kłaniając mu się grzecznie, rzekł:
 — Proszę o szklankę rumu Jamajka, jeśli łaska i objaśnienie:
 Gospodarz podał trunek na kantor i czekał: