Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1074

 — Niepotrzebnie się niepokoimy... Oto mała wychodzi... Sam tylko przypadek sprowadził Małgorzatę do kupcowej koronek.. Renata by nie wyszła sama, gdy by jej matka wiedziała kto ona jest...
 — A jednak z nią mówiła — odpowiedział Paska!. — Widziałem przez szybę, że moja siostra patrzała na nią ze szczególną uwagą... Literalnie pożerała ją wzrokiem...
 — Przyznaję, że położenie jest niebezpieczne — odpowiedział Leopold — ale niebezpieczeństwo nie jest blizkiem. Poznanie może nastąpić lada chwila, jak w piątym akcie melodramy... Do nas należy przedsięwziąść ostrożności i cios odwrócić.
 — Co Małgorzata robi obecnie? — szepnął przedsiębiorca.
 Zbiegły więzień zbliżył się do okna.
 — Rozmawia z panią Laurier... odpowiedział.
 — Tam jest jeszcze ktoś trzeci.
 — Tak, dziewczyna bardzo młoda... pewno jakaś uczennica...
 — Co moja siostrą, ma tak długo do mówienia z kupcową?
 — Prawdopodobnie rozmawiają o koronkach...
 — Rozmowa wydaje mi się bardzo ożywioną. Małgorzatą jest wzruszoną...
 — Bądź spokojny, dowiem się o przedmiocie rozmowy.
 — A to jak?
 — Przez uczennicę... — Cicho.... Oddalmy się o kilka kroków... Pani Bertin wychodzi...