Strona:PL X de Montépin Z dramatów małżeńskich.djvu/106

 — Nie zadam ci tego trudu — rzekł Paweł z ironją, dobywając z kieszeni rewolwer, oprawny w kość słoniową.
 — Chcesz mnie zabić? — zapytała Blanche z odcieniem niepokoju, lecz na pozór chłodno.
 P. de Nancey wzruszył ramionami,
 — Co za myśl! — wiesz, że nie dałbym ci zrobić najmniejszej krzywdy...
 — Więc ty chcesz umrzeć?...
 — Chcę zasnąć snem głębokim u twoich stóp...
 — Ty byś to uczynił? — zawołała panna Lizely usiłując ukryć wzruszenie.
 — Przysięgam ci na honor! — i tym razem dotrzymam słowa.
 — Więc to prawda, ty mnie kochasz? — szepnęła „młoda kobieta — udając silne wzruszenie.
 — Oh! gdybym mógł przykuć cię do siebie nierozerwalnym związkiem. Oddałbym połowę życia...
 — Wierzę ci...
 — Więc czemu się wahasz zostać moją kochanką? — Boję się nowych cierpień — dość już przebolałam. Wierz mi..
 — To nakłonił nie zadaje się cierpień ukochanym istotom.
 — Przeciwnie, często dręczymy najbliższych... Jeślibym ci uległa, czuję, że wkrótce zadałbyś mi cios najsroższy — od któregobym umarła... Nie, nigdy nie narażę się na to...
 — Błagam cię Blanche, wytłomacz mi znaczenie tej zagadki?
 — A więc dowiedz się — jestem zazdrośną...
 — Więc wyjedziemy ztąd, opuścimy kraj, udajmy się gdzie chcesz, ukryjmy przed światem miłość i szczęście nasze..
 — Nigdy!
 — Czemu?
 — Nie chcę być podobną do tych kobiet, które porywają bogatych mężów nieszczęśliwym żonom i ukrywszy się z nimi przed oczami ludzi, tuczą się ich pieniędzmi...