Strona:PL X de Montépin Z dramatów małżeńskich.djvu/105

 — Sprobuję jutro — pomyślała zostawszy sama pewnego wieczoru.
 Nazajutrz o zwykłej godzinie, Paweł wszedł do salonu. Był bledszy niż kiedykolwiek, oczy jego błyszczały ogniem gorączkowym.
 — Co ci jest Pawle? — zawołała Blanche, patrząc na niego czule — ty cierpisz?..
 — Ty się pytasz, czy ja cierpię? odparł Paweł z goryczą.
 — Tak, pytam cię o to, jak siostra kochająca pytałaby najlepszego brata... Co ci jest?..
 — Co mi jest... odparł głucho — to, to że muszę raz skończyć te męki. — Stokroć lepsza śmierć, niż te cierpienia, które mi zadajesz!! — Dość tej roli, którą mi narzuciłaś, a którą ja przyjąłem w chwili słabości... Przysiągłem, że będę milczał!! — dziś odbieram słowo, niech się co chce dzieje!!...
 — Nie rozumiem — szepnęła Blanche.
 — Naprawdę!!! — mówił dalej Paweł z goryczą — a jednak to bardzo proste! — Kocham cię jak szaleniec. — Nie ma komórki w moim mózgu, któraby tobą przepełniona nie była!
 — Tyś dla mnie życiem, i więcej, niż życiem... i wiesz o tem dobrze, a milczeć mi każesz! — Otóż nie będę milczał, musisz mnie wysłuchać.
 — Jeśliś pan zapomniał o swej obietnicy — rzekła chłodno panna Lizely — ja pamiętam o mojej... Złamałeś słowo, mówiąc do mnie o miłości, o której ja wiedzieć nie chcę, zatem wszystko między nami skończone... Dom mój od dziś zamyka się dla ciebie panie hrabio, proszę zechciej go opuścić niezwłocznie!!!
 — Tak sądzisz? zapytał Paweł.
 — Tego wymagam!
 — Myślisz, że ja posłucham rozkazu?
 — Jesteś nadto gentlemanem, by tu pozostać mimo mej woli... zresztą jestem tu panią...
 — Każesz mnie wyrzucić służbie?...
 — Z wielką przykrością, z boleścią nawet — lecz jeśli mnie do tego znaglisz — odwołam się do tej ostateczności...