Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/96

Na honor! jakem Misticot... jest to nazwa, jaką mi nadano, jakem Misticot, powtarzam, słysząc o tem wszystkiem, można nabrać nieład apetytu. Zkąd tyle potrawy i tak wykwintnych? Czy w cyrku Fernando dają dziś przedstawienie na wasz benefis?
 — Być może... — odrzekł Scott z uśmiechem.
 — W takim razie fundujcież mi choć pół butelki białego wina, do tego ot! ostatniego kęsa chleba z serem.
 — Zgoda... na pół butelki... trącimy się z tobą.
 Właściciel restauracyi kazał przynieść dwa kieliszki piołunówki i pół butelki białego wina.
 Obaj anglicy trącili się z młodym chłopcem, poczem Trilby, uderzając go w ramię, zawołał:
 — Podobasz mi się... ty, mały! Jesteś znawcą... Potrafiłeś mnie ocenić pod skórą niedźwiedzia!... Radbym dla ciebie coś zrobić... Tymczasem, za twoje zdrowie!
 — Na którą godzinę ma być przygotowane śniadanie? — pytał restaurator.
 — Na jedenastą.
 — Będzie gotowem.
 — W Salonie morderców?
 — Tak... rozkaz pan położyć tam trzy nakrycia.
 Gospodarz poszedł do kuchni wydać rozkazy.
 — Panie Trilby... — pytał wyrostek — powiedz mi pan, proszę, ile też zarabiasz w cyrku Fernando?
 — Sto osiemdziesiąt franków miesięcznie.
 — E! to mało... — odrzekł Misticot; — z podobnej pensyi nie mógłbyś często urządzać uczt, podobnych do dzisiejszej... W każdym jednak razie zarabiasz więcej odemnie... Prawda, żem ja obecnie komarem... Skoro wyrosnę... zostanę człowiekiem, zobaczycie natenczas!
 — Czemże ty się trudnisz teraz?
 — Ba! — odrzekł chłopiec — mam trzydzieści sześć rzemiosł!