Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/910

set metrów i spostrzeżono zdała dwie potworne głowy lwa i tygrysa, siedzących na drodze przy szczątkach, których niepodobna było rozeznać.
 — Naprzód! — zawołał kapitan na swoich ludzi.
 Żołnierze wykonali zlecenie.
 Dyliżans pozostał w tyle z żandarmami.
 Dzikie zwierzęta powtórnie ryknęły.
 — Stój! — zawołał kapitan. — Wziąć na cel... a wymierzcie dobrze, me dzieci! Baczność na komendę! Ognia!
 Silny huk strzałów rozległ się nagle. Gęsty dym zasłonił drogę na chwilę.
 Konie z dyliżansu wspięły się na tylnych nogach, stając prostopadle, silna wszelako dłoń konduktora poskromić je zdołała.
 Skoro dym się rozproszył, spostrzeżono jednego z drapieżników. tarzającego się na drodze, ryczącego z bólu.
 — Naprzód! — zakomenderował kapitan — a biegnąc, nabijcie powtórnie broń.
 Oddział żołnierzy, wraz z idącymi za nimi żandarmami, szybkim krokiem wyruszył z miejsca.
 Komisarz policyi, sekretarz i dwóch podróżnych szli po za nimi.
 Po przebyciu czwartej części odległości kapitan zawołał:
 — Stój!... Celuj!... Ognia!
 Tygrys, któremu pierwszym wystrzałem kula nogę rozerwała, upadł w kurzawę, nie dając znaku życia. Zbliżyli się wszyscy do miejsca krwawego dramatu. Nigdy straszniejszy widok nie przedstawił się ich oczom.
 — Trupy ludzkie!... — zawołał komisarz, mocno pobladły na widok ciał porozdzieranych przez dzikie zwierzęta.
 — Lew! — dodał kapitan, wskazując samca, zabitego kulą Arnolda Desvignes.
 — Rewolwer! — ozwał się dowódca żandarmów, podnosząc broń leżącą na drodze. — Ci nieszczęśliwi bronili się wido-