Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/842

 Zabójca Edmunda Béraud z właściwem sobie zuchwalstwem, pragnął przekonać się, czy podrostek z Montmartre rozpozna znaną sobie jego postać pod tem nowem przebraniem.
 Misticot rzucił nań okiem obojętnie i poszedł usiąść przy stoliku. Widocznie sądził go jako zupełnie sobie obcego.
 Trilby wszedł teraz na salę.
 — Absynt! — zawołał i usiadł przy stoliku w pobliżu Arnolda.
 Właściciel chodził tu i tam, posługując gościom, gdy nagle wbiegł do sali osiemnastoletni młodzieniec, a ująwszy jego rękę, pocałował ją, mówiąc:
 — Dzień debry, ojcze...
 — Dzień dobry. Dlaczego, chłopcze, wstałeś tak rano? Wszak dziś nie idziesz do biura, bo to niedziela.
 — Mylisz się, ojcze... — rzekł młody człowiek. — W przyszłą niedzielę następują wybory, na które dzisiaj od rana musimy przegotować karty wyborcze. Idę do merostwa i będę tam pracował do jedenastej, ale nie spóźnię się, bądź pewnym, na śniadanie.
 Misticot słuchał powyższej rozmowy.
 Wyrazy: „merostwo“ i „karty wyborcze“ zwróciły jego uwagę.
 — To syn pański? — zapytał właściciela, gdy odszedł młodzieniec.
 — Tak... jest to mój syn starszy, ma lat osiemnaście.
 — Jest urzędnikiem w merostwie?
 — Pracuje tam od roku, panie. Mojem życzeniem jest umieścić go w administracyi.
 — Będę potrzebował kilku objaśnień z merostwa w Blévé. Może będzie tyle łaskaw i wskaże mi, do kogo się mam udać dla ich otrzymania.
 — O! z całego serca... co tylko pan zechcesz... On zna tak dobrze swą służbę, jak najstarszy urzędnik i upewniam