Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/728

ło przywrócić w domu spokoju, każde z nas pójdzie w swą stronę.
 — To byłoby najlepszem dla ciebie!.. — zawołał Béraud, uradowany tem co mu jego kuzyn powiedział. — Żeniąc się, popełniłeś szaleństwo. Żona jest to kamienna kula u nogi; jeśli się nie jest głupcem, czyni się jak ja zrobiłem, łamie się łańcuch i odrzuca kulę.
 — No! gdyby Wiktoryna słyszała co mówisz — zawołał śmiejąc się Eugeniusz — dodałaby jeszcze jedno do owej długiej litanii, jaką wkłada na twój rachunek.
 — Jakto... twoja żona mówi więc o mnie? — pytał zdziwiony Béraud, gotów się zemścić, gdyby go oskarżyła o składane sobie miłosne wyznania.
 — Do pioruna! gniewa się... burzy na ciebie.
 — Za co, dlaczego?
 — Że mnie odciągasz od roboty, bałamucisz...
 — Ha! to za wiele! — krzyknął rzuciwszy się Béraud... — Czym ja to ci kazał pójść na te nocne libacye z twoim kolegą?
 — Ma się rozumieć, że nie ty. Lecz o co ci chodzi... Niech się wygada... nie zważaj! Jesteś mym przyjacielem i nim pozostaniesz. No! a co teraz każesz mi podać?
 — Najprzód kieliszek absyntu.
 — Zgoda!
 — A potem dobry obiad!
 — Wiwat! jesteś zacnym chłopakiem!
 — Gdybyś potrzebował nieco pieniędzy, mów, śmiało... otwarcie!
 — Jesteś więc przy funduszach?
 — Tak... otrzymałem coś niespodzianie...
 — Do pioruna! skoro jesteś tak wspaniałomyślnym, gotówbym przyjąć twą pomoc, zanim dostanę robotę...
 — Mogę ci dać dwieście franków...
 — A jak prędko mam ci je zwrócić?
 — Skoro będziesz mógł i chciał. Nie lękaj się, dręczyć cię o nie nie będę.