Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/700

 Tu Włoch wprowadziwszy przybyłego do swego gabinetu, wskazał mu krzesło.
 — Pan przychodzisz zapłacić swe długi? — zapytał.
 — Niepodobna jest mi dziś tego dokonać, ale przychodzę złożyć panu zaliczenie na tę należność.
 — Nie przyjmę żadnych zaliczeń... żądam wypłaty sum w całkowitości.
 — Ależ to rygor niesłychany!..
 — Tak mi polecono uczynić... Oczekiwałem na pańskie przybycie. Jeżeli pan nie zapłacisz, idę natychmiast do komornika, jutro odbierz pan wezwanie z Trybunału.
 — Nie czyń pan tego!.. Jestem gotów zapłacić jedną z powyższych należytości, a mianowicie ów dług rzeźnika wynoszący dwieście osiemdziesiąt pięć franków. Co zaś do długu u krawca pan mi udzielisz przy swej dobrej woli nieco czasu na zaspokojenie takowego.
 — Niepodobna!
 — Mam obiecany obowiązek ze znacznie wyższą pensyą, przyjdzie mi z łatwością zapłacić panu po sto franków miesięcznie. W ciągu pięciu miesięcy wszystko zapłacę i wyjdę z długu. Zgódź się pan na tę propozycyę.
 — Niemogę rozporządzać się w tym razie. Powtarzam panu, odebrałem szczegółowe polecenie, jakie ściśle wykonać muszę.
 Béraud wstał z krzesła.
 — Tak więc... — rzekł — mimo, iżbym zapłacił należytość, przypadającą rzeźnikowi, pan ścigać mnie będziesz za dług krawca, wolę nic nie płacić.
 — Jak się panu podoba... dziś przed południem będę u komornika.
 Paweł wybiegł rozwścieczony, wkrótce się jednak uspokoił. Widocznie zabłysnęła mu jakaś myśl nowa.
 Spojrzał na zegarek. Była dziesiąta.
 Od pół godziny już powinien był znajdować się w biurze.