Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/694

XIII.

 — Z jej przeszłości... o czem? — powtórzył Béraud.
 — E! ty mnie dobrze rozumiesz... — rzekł śmiejąc się Cordier.
 — To znaczy, że moja siostrzenica przed zamążpójściem miałaby zbłądzić?
 — Tak jest.
 — To kłamstwo... fałsz! — zawołał gałganiarz.
 — Nie gniewaj się, panie Piotrze, ponieważ będziesz musiał przyznać, że mówię prawdę...
 — Miałażby mieć Wiktoryna kochanków?
 — Nie wiem czy miała wielu... lecz, że jednego miała to pewna! Przyznasz więc, że jeżeli o tem powiadomiono Eugeniusza, wziął to do serca. Smutek prowadzi do pijaństwa. Rozpił się więc... a skoro W ma w głowie choćby kieliszek jeden za wiele, trudno się w gniewie powstrzymać. Okoliczność taka zmienia nieraz dobre małżeństwo w czyste piekło, a nie zawsze pochodzi to z winy męża...
 Piotr z otwartemi ustami, wytrzeszczonemi oczyma słuchał wyrazów mówiącego w osłupieniu.
 — Czy pan żartujesz? — zapytał. — Wiktoryna na prawdę miałaby mieć kochanka przed wyjściem za mąż?
 — O! na to, daję panu słowo honoru. Co mówię, mówię na pewno!
 — Nie byłżeby to wypadkiem któryś z rodziny Béraud?
 — Tak... właśnie Béraud... jeden z pańskich krewnych.
 — Mój siostrzeniec... protokulista... lekkoduch...
 — Tak... Paweł Béraud.
 — Pan go znasz?
 — Wszak powiedziałem, że znam was wszystkich. Wiem, że żyje z młodą kobietą, swoją kuzynką... zdaje mi się szwaczką, która jest przy nim bardzo nieszczęśliwa!