Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/679

 Nic łatwiejszego było zresztą jak upewnić się jej, w tym względzie. Loiseau szedł zwykle do swego introligatorskiego warstatu o siódmej rano, a becnie było już kwandrans na ósmą.
 Niemogąc znieść dłuższej niepewności, Wiktoryna wdziawszy kapelusz, zarzuciła na siebie okrycie i wyszła z mieszkania.
 W bramie domu spotkała odźwierną.
 — Ach! jakże pani wychodzisz rano? — rzekła taż do niej. — Nie słyszałam, ażeby pan Loiseau wrócił tej nocy... Miałzeby gdzie jeszcze odprawiać wesele?
 — Nie!.. nie! — zawołała kwiaciarka z zakłopotaniem. — Pracował przez całą noc nad bardzo pilną robotą. — To dobrze... bardzo chwalebnie... Jeżeli tak, niemasz się pani na co uskarżać.
 By uniknąć nowych zapytań, Wiktoryna szybko wybiegła, a przeszedłszy ogród Luksemburski, w ciągu kwandransa przybyła do warsztatów introligatorskich, mieszczących się przy bibliotece świętej Genowefy.
 Kilku robotników stało na chodniku, czekając na otwarcie bramy.
 Wiktoryna zbliżyła się do jednego z nich.
 — Czy pan należysz do tutejszych robotników — zapytała.
 — Tak pani.
 — Znasz pan Eugeniusza Loiseau?
 — Doskonale... sąsiadujemy z sobą przy warsztacie.
 — Pracowano tam tej nocy?
 — Niech Bóg uchowa... nikt nie pracował.
 — Loiseau znajdował się wczoraj przy robocie?
 — Dlaczego pani pytasz mnie o to? — odparł robotnik. — Byłażbyś jego żoną?
 — Tak... — odpowiedziała.
 — Aha! rozumiem... nie wrócił wczoraj do domu... wszak prawda?