Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/603

 — Jakto, mój kochany? — zapytał — przychodzisz po odebranie stu pięćdziesięciu tysięcy franków?
 — Tak, panie... termin z dniem wczorajszym upłynął.
 — A zatem wraz z twoim upłynionym terminem odnieś tę odpowiedź panu Verrière, że kto odważa się na podobną jak on nikczemność, by zgubić swego krewnego i pozostawić go o torbie i kiju, taki człowiek jest łotrem ostatniego rodzaju... Słyszysz mnie... Zrozumiałeś?
 — Zrozumiałem... lecz wiem, co mi czynić wypada... Otrzymałem rozkazy w tym względzie... Idę do komornika...
 — Idź i do samego dyabła... jeżeli ci się podoba!
 Szef klaki zbliżył się do dyrektora, szepcąc mu zcicha:
 — Wierzaj mi pan... zapłać! bo jeśli nie zapłacisz, Verrière jutro ogłosi cię bankrutem... On mnie już o tem uprzedził.
 La Fougère poskoczył ku drzwiom, przywołując inkasenta.
 — Co pan chcesz? — zapytał tenże, wracając z nachmurzonem obliczem.
 — Daj weksel... płacę?... lecz twój pryncypał jest żydem... wyzyskiwaczem! Pijak... oszust i współka! Nie zapomnij mu tego powtórzyć!
 Leona odliczyła sto pięćdziesiąt tysięcy franków, które inkasent zabrał i wyszedł, nie ukłoniwszy się wcale.
 Wierzyciele, oczekujący w korytarzu, zatrzymali go, pytając jednogłośnie:
 — Zapłacił panu?
 — Zapłacił... ma pieniądze... krzyczcie... nalegajcie... a odbierzecie swoje. Widzę, że jest oszustem ten panicz... Nie ufajcie mu!
 Mówiąc to, odbiorca stosował się do danych sobie poleceń przez Arnolda.
 W gabinecie La Fougèra wzburzenie nie ustawało.
 — Uspokój się pan... więcej zimnej krwi... — mówił kierownik klaki teatralnej! — Ukończmy nasz mały interes.
 — Jaki interes?