Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/602

 La Fougère, nakrywszy spiesznie dziennikiem bilety bankowe, zawołał:
 — Można wejść!
 W progu ukazał się kasjer teatralny.
 — Cóż tam znowu? — zapytał dyrektor.
 — Odbiorca przyszedł po należność.
 — Po jaką należność... od kogo? do kroć tysięcy dyabłów?
 — Z wekslem na sto pięćdziesiąt tysięcy flanków od Juliusza Verrière.
 — Ach! łotr... nikczemnik... ależ to podłość w najwyższem stopniu! — i zawołał La Fougère, uderzając gwałtownie w stół ręką. — Verrière miał czekać... tak ułożyliśmy się pomiędzy sobą. Nie płać pan nic... ani grosza!
 — Lecz ten inkasent je# to gbur... prostak... Powiedział, iż jeśli natychmiast nie otrzyma pieniędzy, sprowadzi komornika, zrobi zajęcie.
 — Każ mu pan tu przyjść... Sam się z nim rozmówię.
 Kasyer wyszedł.
 — Czy ty pojmujesz podłość tego rozbójnika, Verrièra? — wołał La Fougère, zwracając się do Leony. — Uczynił to, aby pochwycić pieniądze, jakie ci wypłacił... Wie jednak dobrze, że ja ich tak potrzebuję i że jeżeli mu je oddam, nic mi dla innych nie pozostanie. Jak myślisz... co począć w takiem położeniu?
 — Myślę, że trzeba zapłacić — odpowiedziała aktorka. — Wszak zresztą na spłacenie długów pożyczam ci tę sumę. Z tem, co pozostanie, może będziesz mógł dokonać wystawienia tej sztuki?
 — Nigdy... nigdy w świecie! Och! ten łotr Verrière... on moim krewnym? Ten zdrajca... nędznik... ten Judasz!
 Odbiorca ukazał się we drzwiach, wprowadzony przez kasyera; po za nimi ukazała się blada postać szefa klaki.
 Nie zważając na jego obecność, La Fougère podszedł do inkasenta domu Verrière i Wspólna.