Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/547

 — Tu nie jest biuro dla składania zeznań... Jeżeli chodzi o zbrodnię, udaj się pan do komisarza policyi swojego cyrkułu, który przedstawi to sadowi, albo najlepiej, udaj się wprost do naczelnika policyi.
 — A gdzież go szukać?
 — Jego gabinet znajduje się w prefekturze.
 — Dobrze... idę tani.
 Tu stary gałganiarz, zawróciwszy się, włożył kapelusz i pomrukując zcicha, wyszedł na dziedziniec.
 Jeden z obecnych tam miejskich strażników wskazał mu, dokąd się miał udać.
 Przestąpiwszy próg drzwi wskazanych, znalazł się w obszernym przedpokoju, gdzie kilku policyjnych agentów siedziało w milczeniu, kreśląc notatki, lub też czytając dzienniki.
 Dwóch z tychże, jakich poznaliśmy na początku naszej powieści, w czasie zejścia policyi do Hotelu Indyjskiego, po porwaniu Edmunda Béraud, za wejściem Piotra zamienili z sobą słów parę.
 — Czego pan chcesz? — zapytuł Caseneuve.
 — Chcę się widzieć z naczelnikiem policyi.
 — Jest bardzo zatrudnionym... Nie przyjmie pana... Zobacz się z jego sekretarzem.
 — Nie! ja z nim samym chcę mówili.. — odparł gałganiarz. — Skoro się ma interes do pryncypała, nie rozmawia się z jego komisantem.
 — Cóż pan masz tak ważnego do powiedzenia? — pytał Zapałka żartobliwie. — O cóż tu chodzi?
 — O objaśnienia...
 — W czem?
 — Względem sprawy, która mnie nader zbliska dotyczy, do czarta! sprawy morderstwa... nic więcej.
 — Jakże się pan nazywasz?
 — Piotr Béraud.
 Na te wyrazy obaj agenci natężyli uwagę.