Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/515

XXII.

 — Plugawcze! — zawołał gałganiarz, wygrażając pięścią siostrzeńców przez szybę sklepu.
 — Na co się unosić daremnie, ojcze Béraud — wyrzekł Misticot — już on się nie zmieni. Wszedł na złą drogę i będzie po niej postępował aż do kresu...
 — Do Nowej Kaledonii... — mruknął stary. — Piękny to zaszczyt dla rodziny... nie ma co mówić!
 — Błędy osobiste jednostek nie kalają innych — rzekł chłopiec. — Matko Perrot, proszę o moją bieliznę.
 — Oto jest.
 — Ileż wam winienem?
 — Piętnaście sous.
 — Chciejcie wziąć... Ścisłe rachunki jednają przyjaciół.
 Podczas powyższej rozmowy dwie prasujące robotnice ukończyły swą pracę, zabierając się do wyjścia.
 — Zaczekaj na nas, panie Misticot — rzekła jedna z nich — idąc w jedną stronę... razem pójdziemy. Odprowadzisz nas. O tej porze nie brak na ulicach łotrów różnego rodzaju.
 — Z przyjemnością... — odrzekł podrostek, któremu pochlebiała rola obrońcy, mężczyzny.
 Wyszli we troje razem.
 — Otóż jesteśmy sami — zaczęła wdowa Perron. — Czy masz mi, bracie, coś do powiedzenia?
 — Przedewszystkiem sklep zamknij.
 — Jakaś więc tajemnica?
 — No tak... do czarta! I bardzo ważna.
 — Zamknę natychmiast.
 I w mgnieniu oka, zamknąwszy drzwi sklepu, spuściła żelazną okiennicę.
 Podeszła wiekiem praczka, znużona całodzienną pracą, upadła na krzesło.