Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/444

stawiony przez bankiera urzędnikom, udzielił tymże wspaniałą gratyfikację, co mu zjednało ogólną sympatję.
 — Każę przedzielić na dwoje mój gabinet przepierzeniem... — rzekł Verière.
 — Na co... dla czego? — zapytał żywo Arnold.
 — A żebyś miał i ty swą własną pracownie.
 — To niepotrzebne... będę tu pisał wśród innych. — To biuro, umieszczone w pobliżu ciebie, jest bardzo dla mnie dogodnem. Unikajmy bezpotrzebnych wydatków. Trzeba zbierać na odbudowanie twego majątku. Mówię... twego, a nie mojego, ponieważ, jak widzisz, ogołacam się zupełnie dla ciebie.
 — Czyliż ci się to nie powróci?
 — Otóż dobre słowo, za które prawdziwie wdzięcznym ci jestem. A teraz rozstańmy się... Wzywają mnie moje osobiste interesa. Jutro rozpocznę pracę sprawdzania i rozpatrywania wszystkiego. Muszę przekonać się szczegółowo, czyli przy mojej zręczności i cierpliwości nie dałoby się coś wydobyć z tych złych interesów, w jakich zatopiłeś tyle pieniędzy.
 — Nie zobaczymy się więc już dzisiaj?
 — Owszem... Nie zapominaj, żeś przyrzekł wieczorem przedstawić mnie swej córce... Liczę na twe słowo w tym razie.
 — Pamiętam o tem... rzekł Verrière.
 — Gdzież się spotkamy?
 — Tu, jeśli zechcesz.
 — Dobrze... o szóstej znajdę, się w moim gabinecie.
 — Będę na ciebie oczekiwał, i moje lando zawiezie nas na bulwar Haussmana.
 Desvignes podał rękę, Verrière podał mu swoją, przyczem morderca Edmunda Béraud zauważył, Iż dłoń bankiera mocno drżała.