Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/380

uprzejmość. Przybędziemy napewno o siódmej... Śpiesz, nie zwlekając, do tego człowieka.
 I odeszła rozpromieniona, podczas gdy włoch zagadnął Arnolda:
 — Pan chcesz pożyczyć pięćdziesiąt tysięcy franków temu umierającemu, obarczonemu długami, który prawdopodobnie nic nie odziedziczy po swojej matce?
 — Pożyczyłbym mu trzy razy tyle, gdyby tego zażądał.
 — Ha! masz pan w tem widać cel jakiś... i to cel ważny, dla osiągnięcia którego wszelka strata nie będzie dotkliwą dla dla ciebie.
 — Być może... — odrzekł Desvignesz uśmiechem. — Przygotuj pan rewers na osiemdziesią tysięcy franków, płatnych w dniu, w którym wicehrabia de Neryey otrzyma spadek po matce.
 — Nazwisko wypożyczającego?
 — Wiliam Scott.
 Agostini zapisał sobie to nazwisko.
 — Nie chcę osobiście ukazywać się w tej sprawie, pan będziesz moim reprezentantem — rzekł Arnold. — Pieniądze doręczę ci za godzinę, na które wydasz mi jednocześnie od siebie rewers.
 — Będzie przygotowanym.
 — A teraz jeszcze jedno małe objaśnienie. Nie znasz pan w Paryżu jakiego człowieka, prowadzącego handel perłami i dyamentami, człowieka pewnego, bogatego, mogącego zapłacić gotówką znaczne sumy pieniędzy?
 — Znam pewnego izraelitę, milionera, uczciwego, a głębokiego znawcę pomienionych przedmiotów. Poszukuje on rzeczy pięknych... rzadkich klejnotów. Nazywa się Samuel Rénard, mieszka przy ulicy Bellechasse nr. 27.
 — Otóż to właśnie takiego mi trzeba. Sądzisz pan, że zastałbym go dziś w domu?
 — Jest to już człowiek wiekowy, mało wychodzi. Spróbuj pan pójść do niego.