Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/358

 Korzystając z chwili, gdy Béraud oddalił się nieco, zapytała zcicha:
 — Odmówił twym przedstawieniom, kuzynko... nieprawdaż?
 Aniela odpowiedziała westchnieniem.
 Nieszczęśliwa kobieta opuściła głowę i dwie łzy spłynęły na jej policzki.
 Podczas, gdy się to działo, Melania Gauthier z Fryderykiem Bertin oddalili się od zebranych, idąc w stronę sosnowego lasku, przy brzegu którego usiedli na stojącej tamże ławeczce.
 — Do pioruna! — zawołał Fryderyk — możesz się pochwalić, kuzynko, jesteś prześliczną dziewczyną!
 — Szczerze to mówisz? — pytała Melania z zalotnym uśmiechem.
 — Przysięgam! nie zdarzyło mi się spotkać piękniejszej! A wiele ładnych dziewcząt widziałem w mem życiu. Gdy rzucisz spojrzenie, kuzynko z pod czarnych swych źrenic, krew w żyłach płonie!
 — Doprawdy?... tyle więc mój wzrok jest niebezpiecznym? — pytała Melania, obrzucając go spojrzeniem.
 — Strzeż się... bo spłonę! — wołał, śmiejąc się głośno; — trzeba będzie przywołać pompierów.
 To mówiąc, pochwycił ręce dziewczyny, okrywając je pocałunkami.
 — Ależ w ten sposób ognia nie ugasisz... — odrzekła ze śmiechem Melania. — Daj pokój, Fryderyku — dodała — mówmy poważnie.
 — Poważnie... ha! łatwo to mówić... — zawołał z głębokiem westchnieniem. — Twój kuzyn... ten wicehrabia de Nervey... zdusiłbym go w mem ręku!
 — Zostaw go w spokoju... — odrzekła smutnie Melania. — Nie po różach stąpamy w tem życiu...
 — Rozumiem to, rozumiem... — zawołał młody próżniak —