Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/332

 — Jakżem szczęśliwy, widząc cię, ukochana! Przez te dni, zdała od ciebie, nie żyłem prawie. Ach! gdybyś wiedziała, z jakiem upragnieniem wyczekiwałem tej chwili! Drżałem na samą mysi, ażeby wuj nie zmienił czasem postanowienia i nie odwołał przybycia wraz z tobą!
 — Słusznie obawiałeś się, kuzynie... — odpowiedziało dziewczę; — ojciec nie chciał przyjechać w rzeczy samej... Ja jednak tak wiele sobie zakładałam na naszem spotkaniu, tak silnie o to na niego nalegałam, iż wreszcie uledz musiał mym prośbom.
 — Ach! jakżeś dobrą... ileż cię kocham!
 — Bądź ostrożnym... — przerwało dziewczę z obawą; — posłyszeć nas mogą.
 Na tem zakończyła się rozmowa dwojga zakochanych.
 Jerzy de Nervey, opuściwszy bankiera, zbliżył się do Melanii Gauthier i położył rękę na jej ramieniu, chcąc zcicha mówić coś do niej.
 — Co znaczą te nieprzyzwoite maniery? — zawołała dziewczyna; — odejdź! Chcesz-że mnie skompromitować wobec swej całej rodziny?
 — No... no! nie gniewaj się, moja ty świegotliwa przepiórko... — odparł wicehrabia.
 — Odejdź! — mówiłam... — powtórzyła niecierpliwie. — Należy zachować pozory... Przez dzień cały jesteśmy dla siebie tylko kuzynami... Wieczorem odwieziesz mnie, jeśli zechcesz.
 — Cóż począć z tobą? nakazujesz... słuchać należy... — odrzekł żartobliwie i zakaszlawszy się, odszedł do Eugeniusza Loiseau, prosząc go o przedstawienie siebie narzeczonej.
 Przez ten czas Fryderyk Bertin, pochyliwszy się ku Melanii, szepnął jej cicho:
 — Szczęśliwy kochanek!
 — Idyota! — odpowiedziała z pogardą, wyruszając ramionami. — Co jednak począć... znosić go trzeba!